Z historii mierzenia czasu…

           Czas był zawsze, nikt go nie wynalazł, pojawił się w ludzkiej świadomości. Człowiek go odkrył w pewnym okresie swego istnienia i codziennego działania. A kiedy przekonał się, że jest bezcenny - choć darmowy, że nie można go posiąść - ale można go wykorzystać, że nie można go zatrzymać - ale można go na coś poświęcić, i że raz stracony nie może być nigdy odzyskany - zaczął próbować go obserwować i mierzyć. Mierzono czas wschodami i zachodami słońca, porami dnia i nocy, porami roku. Najpierw korzystano z pomocy słońca. Już przed ponad 3 tysiącami lat w Babilonii, Chinach i Egipcie pojawiły się gnomony, pionowe słupy lub pręty, ustawiane na płaskim terenie. Ich cień przesuwał się w ciągu dnia podobnie jak dzisiejsze wskazówki zegarów. Z czasem do tych pomiarów zaczęto wykorzystywać przesypujący się piasek, zamknięty w szklanych bańkach, przepływającą wodę,  lub spalające się świece. Mierzono czas od wschodu do zachodu słońca, dzieląc go na 12 równych części wyznaczono długość jednej godziny. Czas nocny wyznaczały pory piania kogutów ( pierwsza, druga i trzecia). Przez wieki ten niezbyt dokładny pomiar czasu musiał wystarczyć.

radycja polskiego plakatu sięga 1899 roku kiedy to Stanisław Wyspiański stworzył "Wnętrze" - plakat informujący o przedstawieniu sztuki Maurycego Maeterlincka, której towarzyszył odczyt Stanisława Przybyszewskiego. Wtedy plakat stanowił medium uliczne, ale od wspomnianego wydarzenia zaczął powoli budować swój prestiż. Pojawiały się stopniowo groteska, aluzje, niedopowiedzenia i inteligentna gra słów. Było to medium bardzo tanie czego odbicie widać na dzisiejszym rynku dzieł sztuki. Plakaty, jako sztuka powielana, osiągają znacznie niższe ceny na aukcjach od malarstwa, rzeźby czy rzemiosła artystycznego. Są jednak ważną i bardzo popularną częścią rynku sztuki. Podczas II Wojny Światowej polska sztuka plakatu zeszła do podziemia, skąd odrodziła się w II połowie lat 40. XX wieku. W czasach PRL-u polskim plakacistom wielokrotnie udawało się przechytrzyć cenzurę, a w latach 50. XX wieku zaczęło rozwijać się zjawisko Polskiej Szkoły Plakatu.  

Numizmatyka nie jest tylko dyscypliną pomocniczą historii, ale także funkcjonuje jako określenie kolekcjonowania monet oraz pieniężnych znaków papierowych. Najstarsze polskie kolekcje numizmatów sięgają XV wieku i związane są głównie z dworami monarszymi – podobnie jak w przypadku kolekcji dzieł sztuki takich jak malarstwo czy rzeźba. Rynek numizmatyczny w Polsce jest bogaty i zróżnicowany, głównie za sprawą wielu zmian geopolitycznych i gospodarczych. Przykładowo w okresie zaborów na ziemiach polskich występowały pieniądze Imperium Rosyjskiego, Królestwa Prus, Monarchii Habsburgów (Austrii), a także specjalne emisje okupacyjne.

Zygmunt Sidorowicz urodził się we Lwowie w 1846 roku jako czwarty syn urzędnika magistriackiego Michała Sidorowicza i Zuzanny z Lewakowskich Sidorowiczowej. Artystę wychowywała w głównej mierze jego matka, która wcześnie zauważyła pojawiające się u syna zdolności artystyczne. Oprócz predyspozycji malarskich posiadał także talent muzyczny. W latach 60. XIX wieku uczył się w szkole technicznej we Lwowie i pobierał pierwsze lekcje rysunku. Jako nastolatek dostawał już zlecenia na portrety i był rozpoznawalny we lwowskim środowisku artystycznym. Jako osiemnastolatek rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu w pracowni Eduarda von Engertha – austriackiego malarza specjalizującego się malarstwie portretowym i historyzmie.

"Michałowski (Polak) przed niewielu laty poświęcił się sztuce, doszedł, już, jak mi się wydaje do największej zręczności w tej dziedzinie [malarstwie zwierząt]. Jest to może z mojej strony szczególne upodobanie, ale nie widzę dziś żadnego akwarelisty tego rodzaju, który by to robił lepiej.
Kraj ten [Polska] posiada obecnie kilka znakomitych talentów w różnych dziedzinach malarstwa. Myślę o pp. Michałowskim, Brzozowskim i Suchodolskim. Akwarele pierwszego z nich, które przedstawiają konie, zaprzęgi, wnętrza stajni i inne podobne przedmioty osiągnęły sławę europejską."

- Atanazy Raczyński [w:] Geschichte der neueren deutschen Kunst, Berlin, t. I 1856, s.; 88 i r. I l l 1841, s. 579. tłumaczył Jan K. Ostrowski.

"Ten malarz za dnia i poeta nocą jak o sobie pisał, kochał uwieczniać nastrojowe chwile, odrealnione sytuacje, tchnące sławną przeszłością zaułki miast oraz dziwne pasje ekscentrycznych artystów. W końcu żył i tworzył w pięknym, starym Monachium. Czy dziś podzielamy jego tęsknoty? Wiosenne, pachnące wieczory sprzyjają takim pytaniom."

- Grzegorz Wojturski, Muzeum Narodowe we Wrocławiu

„Nie, nie jest bojownikiem ani donosicielem, chociaż był jednym z pierwszych białoruskich artystów, których wystawy zostały zakazane jeszcze przed otwarciem. Nie jest zwolennikiem Boscha i Dalego, chociaż kiedyś on sam nie krył fascynacji ich obrazami. Malishevsky od dawna był sam. We własnym świecie, oświetlonym nie ekranem monitora, a ogniem, żywym i ciepłym, co uwydatni tajemnicę, ale nie pozwoli zamarznąć.”
– Irina Zavadskaya, dziennikarka

„Życie artysty to ucieczka od uzależnienia od państwa, społeczeństwa, systemu i zarazem droga do nieosiągalnego."

„Malarz czuły na materię i barwę wystawia bezpretensjonalne płótna, zadumane, pełne wigoru w fakturze, świadczące o żywej reakcji na światło…”. Takie słowa padły z ust krytyków po jednej z paryskich wystaw twórczości Zakrzewskiego (cyt. za katalogiem wystawy w warszawskiej Galerii Związku Polskich Artystów Plastyków, 1963).